Ik hou van het politieke theater.
Iedere politieke storm, oproertje of zelfs briesje, volg ik op de voet in de hoop dat er een mooi debat van komt. Hoe heftiger het debat, hoe mooier. Hoe meer symboolpolitiek, hoe beter en hoe groter het politieke theater, hoe meer ik ervan kan geniet.
Vaak betrap ik mezelf er zelfs op dat het me helemaal niet meer gaat om de werkelijke crisis, discussie of wetsvoorstel die wordt besproken maar meer om de debat technieken en de ingenieuze politieke spelletjes.
Maar ik begrijp heel goed dat dit de gewone man en vrouw ver boven hun pet gaat.
Dat de politieke spelletjes, retoriek en populistische standpunten de werkelijke discussie alleen maar verandert in een onduidelijke modderpoel waardoor een echte oplossing alleen maar langer op zich laat wachten. Dat het wachten op een oplossingen de gewone man en vrouw alleen maar kwader maakt waardoor het vertrouwen in de politiek alleen maar vermindert.
Dat veel mensen het idee hebben dat politici alleen bezig zijn met hun eigenbelang, vind ik dan ook heel begrijpelijk en ik denk zelfs dat het voor een enkele schreeuwlelijk binnen de politieke arena niet ver van de waarheid zal liggen.
Echter ben ik toch tot de conclusie gekomen dat vele politici met name uit idealisme de politiek in zijn gegaan. Maar ik ben ook tot de conclusie gekomen dat dit deze mensen niet automatisch een goede politicus maken.
Want de meeste politici van de afgelopen jaren zijn schreeuwers.
Aandacht in de pers doet hun ego goed waardoor ze vooral bezig zijn om te roepen over hun idealen, in plaats van ze werkelijk te verwezenlijken. Ze zijn bezig met het beeld van de partij en hun aandeel daarin, in plaats van te werken aan de prestaties die de partij wil bereiken.
Want echte politiek, het maken en controleren van wetten en regelgeving, is saai.
Een debat erover zal geen enkele aandacht trekken van de pers en de gewone man en vrouw snel vervelen. Echte politiek, daar waar moeilijke keuzes gemaakt moeten worden en een compromis moet worden gesloten, is niet spannend en zal je nimmer de populariteitsprijs opleveren.
Een goede wet die de juridische rompslomp kan weerstaan en werkelijk het leven van de gewone burger zal verbeteren, zit genuanceerd in elkaar. Die zal niet kunnen leiden tot extreme standpunten of populistische uitspraken. Die is saai.
Nederland heeft genoeg echt goede politici.
Maar de echte goede politici zijn saai en daar stuiten we direct op een probleem.
Want saaie politici trekken geen stemmen. Saaie politici winnen geen verkiezingen en saaie politici verdwijnen steeds weer naar de achtergrond.
Pieter Omtzigt was jaren lang een goede maar saaie politicus maar sinds hij niet meer saai is, sinds hij op de voorgrond is gekomen, krijgt hij minder voor elkaar dan toen hij nog saai was.
En natuurlijk heb je uitzonderingen.
Angela Merkel was een saaie politicus maar tegelijkertijd een van de beste kanseliers die Duitsland ooit heeft gehad.
Joe Biden in Amerika heeft in de afgelopen 2 jaar meer voor de Amerikaanse economie en banenmarkt gedaan dam de 6 voorgaande presidenten bij elkaar en toch is hij ook de saaiste president in de moderne Amerikaanse geschiedenis.
Goede politici zijn saai. Zijn maken wetten, controleren de regering en houden zich niet bezig met de waan van dag. Ik zou dus absoluut geen goede politicus zijn.Want ik ben een schreeuwers en krijg heel graag de aandacht.
Bastiaan Toorenent