Twee Kaarsen

Tweeëntwintig jaar geleden ontvlamde er twee kaarsen.
Twee kaarsen die gelijk waren maar toch heel verschillend.
De één was vurig rood en begon direct met een wild flakkerende vlam te branden.
De ander was onschuldig wit en had slecht een klein verlegen vlammetje die soms licht nieuwsgierig brandde maar nimmer fel of gevaarlijk werd.

Twee kaarsen met veel verschillen die je logischerwijs niet bij elkaar zou zetten.
Twee kaarsen waarvan je op het eerste gezicht zou zeggen dat zij niet bij elkaar hoorden.
Maar ze werden samen op een plateau gezet en hoewel er nog vele andere kaarsen waren die om hen heen brandde, hadden zij alleen maar oog voor elkaar.

De vlam van de vurig rode kaars bedaarde iets nu hij naast de onschuldig witte kaars stond. Ze brandde als gelijke en toch zo verschillend.
Ze brandde naast elkaar, met elkaar en voor elkaar als een volmaakte liefde die altijd zo had moeten zijn.

Enkele jaren waren ze samen maar versmolten nimmer. Hun kaarsvet bleef op zichzelf en werd nimmer één. Toch bleef de band tussen de twee zo verschillende kaarsen branden en zelfs toen zij steeds vaker langere periode ieder op een eigen plateau kwamen te staan, werd hun verbondenheid nimmer uit geblazen.

Tweeëntwintig jaar na de eerste gezamenlijk ontbranding zijn ze weer op hetzelfde plateau terecht gekomen. Banden met andere kaarsen die zij individueel van elkaar hadden zijn veelal opgebrand en hebben geen kans meer tot spontane ontbranding. Echter zij wel, want de kleine vlammetjes zijn gezamenlijk een onuitblusbaar vuur. De band is sterker dan ooit en hoewel hun kaarsvet zich in het verleden enkel met andere kaarsen heeft versmolten en bij elkaar altijd op zichzelf bleef, lijkt er nu toch langzaam een kleine versmelting plaats te vinden.

Apart en toch één, verschillend en toch gelijk.
De vurig rode kaars is iets van zijn kleur verloren en brand slechts soms nog met een wilde flakkerde vlam. De onschuldig witte kaars is iets roder geworden, en het verlegen vlammetje is feller en kans soms zelf even gevaarlijk zijn. Maar ze zijn nooit wild flakkerend of gevaarlijk naar elkaar. Want hun individuele vlammen vormen samen het sterkste vuur wat er bestaat. Het vuur van het hart.

De vuur in het hart van twee personen die onvoorwaardelijk van elkaar houden.

Opgedragen aan mijn beste vriendin de grootste en meest ware liefde van mijn leven.