Vol verwondering kijk ik om mij heen naar de vele witte heteroseksuele mannen in mijn directe omgeving. Bijna allemaal lijken ze verbitterd en verongelijkt zonder dat daar een directe aanleiding voor is te vinden. Het is alsof ze zich bedreigd voelen en daarom nog meer hun heteroseksuele manlijkheid etaleren. Soms neemt de manlijkheid zelfs giftige vormen aan al word in mijn ogen die term soms te snel gebruikt voor zaken die sommige vrouwen niet zint.
Nu heb ik nooit een probleem gehad dat men mijn seksualiteit of manlijkheid in twijfel trekt. Ondanks mijn creativiteit als kunstenaar en gevoeligheid als acteur en schrijver, twijfelt niemand ooit aan mijn heteroseksualiteit. Toch heb ik ook niet het gevoel dat men mij het kwalijk neemt dat ik hetero ben of mij enig verwijt maakt dat andere heteroseksuele mannen hun giftige manlijkheid etaleren. Misschien komt het omdat ik niet helemaal wit ben. Mijn huid is toch een klein tintje donkerder dan vele andere mannen in Nederland en mijn inmiddels zilvergrijze krullen en donkerbruine ogen, verraden mijn mediterrane afkomst.
Toch begrijp ik niet het bedreigde gevoel die zovele blijkbaar lijken te voelen en waar tegen ze in opstand komen.
De politiek actieve witte mannen geven doorgaans de schuld aan de WOKE ideologie echter als je ze erover hoort praten weten ze eigenlijk zelf niet wat WOKE werkelijk betekend. Alles wat met name deze rechtse ballen niet zint wordt onder WOKE geschaard maar maken daarmee het begrip veel groter dan het werkelijk is.
WOKE is namelijk niets meer dan inclusiviteit. Als je WOKE bent wil je graag iedereen de ruimte geven die zij nodig hebben zonder elkaar uit te sluiten of te beledigen. Dus ook mensen die anti WOKE zijn krijgen de ruimte binnen de WOKE ideologie. Ik begrijp niet goed wat hier nu zo tegen is echter lijk ik momenteel de witte heteroseksuele mannen zoiezo niet te begrijpen.
Mannen als Jorden Peterson, Joe Rogan, Andrew Tate, Trump, Wilders en Thierry Baudet zijn enorm populair onder de witte heteroseksuele mannen terwijl ik ze alleen maar zie als een stelletje cry baby’s die er niet tegen kunnen dat ze niet meer meekunnen komen in een tijd waar vrouwen en minderheden ook een stem hebben. Patriarchisme, heteroseksualiteit en macho gedrag is niet perse meer mainstream waardoor de samenleving veel inclusiever is geworden en steeds meer mensen werkelijk kunnen zijn wie ze zijn. Dit zou voor heel veel witte heteroseksuele mannen juist een uitkomst moeten zijn omdat zij zich niet meer voor hoeven doen als de giftige macho die ze eigenlijk helemaal niet zijn.
Ik zeg niet dat er niets mis is met de WOKE gemeenschap. Een extreme groep binnen de gemeenschap heeft de neiging om juist hen buiten te sluiten die niet direct mee kunnen komen met een inclusieve samenleving. Maar in mijn ogen zijn deze mensen net zo min WOKE als de witte heteroseksuele mannen die sterk tegen deze mensen en hun denkbeelden ageren. Want als je inclusief bent, ben je dat ook voor de mensen die niet inclusief willen zijn.
Ik kijk naar de witte heteroseksuele mannen in mijn omgeving, waaronder mijn eigen broer, en ik begrijp hen echt niet. Want ze voelen zich ineens onderdrukt, onveilig en bedreigd. Maar was dat niet juist het gevoel wat zij vrouwen en minderheden altijd lieten voelen? Waarom zien zij niet in dat hun eigen gedrag, de macho, de giftige manlijkheid, zorgde voor onderdrukking?
Wat is er toch gebeurt met de zelfreflectie waar veel van de witte heteroseksuele mannen prat op gingen?
Ik verbaas me over het gedrag van vele mannen in mijn omgeving en kan maar één conclusie trekken. Ik ben misschien wel hetero maar blijkbaar niet wit genoeg.
Bastiaan Toorenent.