(deze column is ook in de podcast Geëngageerd Gelul verschenen)
“Geld besparing?”
Het stoom komt uit mijn oren na het horen van die zin en waar ik het de hele dag ijskoud heb gehad, lijkt de doorbloeding van mijn gehandicapte lijf ineens weer in orde te zijn. De spieren in mijn benen en rug staan op volledige spanning, waardoor de voortdurende chronische pijn in vele gradaties omhoog is gegaan. Als een verongelijkt kind zoek ik om mij heen naar iets waarop ik mijn woede kan botvieren. Een harde vloek, tegen dovemansoren omdat er niemand in mijn omgeving is, ontsnapt aan mijn lippen en ik kan me nog net op tijd inhouden om niet het half volle koffie kopje in mijn hand met enige kracht in de gootsteen te gooien.
Geld besparing.
Dit waren de letterlijke woorden die mevrouw Godschalk, WMO-medewerker van gemeente Zandvoort, tegen mij durfde uit te spreken op mijn vraag waarom de verlenging van de beschikking zolang moest duren. Woorden die uit de mond van iedere medewerker van deze afdeling totaal ongeloofwaardig zijn.
Meer dan twee jaar geleden begon mijn lijf enige vreemde functionele klachten te vertonen. Hierdoor raakte ik anderhalf jaar geleden volledig afhankelijk van een rolstoel.
Door mijn rug breuk, in het verleden, behoorde een gewone rolstoel niet tot de mogelijkheden en de € 45.000 kostende joistick rolstoel voldeed niet aan mijn eisen.
In plaats daarvan wilde ik een segway rolstoel van slechts €15.000,- waarmee ik veel meer kan.
Toch was dit zogenaamd niet mogelijk.
Niet omdat hij te duur was maar met name omdat ze dan vanuit de gemeente met een andere leverancier moesten gaan werken. Acht maanden, 5 keuringsartsen, drie WMO Casemanagers en vele uren van heen en weer bellen en mailen, heeft dat gevecht gekost. Maar pas toen ik de wethouder in verlegenheid bracht met een column waarin ik heel duidelijk maakte dat mijn oplossing juist € 30.000 bespaarde voor de WMO-afdeling, was het binnen een week geregeld.
Alle extra kosten van artsen en vele uren van de ambtenaren waren voor niks geweest en alleen maar een vertragingstactiek om maar geen extra moeite te hoeven doen. Want een besparing van €30.000 was blijkbaar geen reden genoeg.
Geld besparing.
Terwijl de mevrouw Godschalk dit aan de telefoon tegen mij zegt, kan ik alleen maar denken; “dit versta ik verkeerd”.
Mijn been functionaliteit is helaas alleen maar achteruitgegaan sinds het begin, waardoor ik vorig jaar december genoodzaakt was om, na vele valpartijen, ook een traplift aan te vragen.
Ik woon in een huurhuis met twee verdiepingen.
Op mijn leef zolder is de kamer van mijn zoon en de wasmachine aansluiting gevestigd.
Helaas is er nergens anders in mijn huis een aansluiting of afvoer mogelijk voor de wasmachine. Toch geeft de WMO-Afdeling mij slechts 1 traplift naar de eerste verdieping.
Het feit dat dit betekent dat ik niet zelfstandig mijn was kan doen zonder gevaar te lopen op ernstige ongelukken, lijkt de wmo-medewerkers niets te kunnen schelen.
Hoewel ze het gevaar met traplopen erkennen en daarvoor de traplift naar mijn eerste verdieping geven, zeggen ze doodleuk voor de traplift naar mijn zolder, dat ik maar mijn was moet doen als mijn benen een keer wel functioneren.
Tevens wijzen ze erop dat mijn huishoudelijk hulp een half uur per week krijgt om ook mijn was te doen. Een half uur per week om de was van een veertigjarige man en een 13 jarige zoon te doen.
Nu is mijn huishoudelijke hulp heel erg goed en sterk onderbetaald maar dat redt zij zelfs niet.
Dit betekende dat ik automatisch een bezwaarschrift heb ingediend.
Een bezwaarschrift waar de bezwarencommissie zich maanden lang over heeft moeten buigen en ik vandaag, elf maanden na mijn aanvraag een negatieve beslissing op heb gekregen.
De procedures zelf en de vele uren dat de ambtenaren met deze aanvraag bezig zijn geweest heeft in totaal meer gekost dan dat zij mij de traplift hadden gegeven naar mijn zolder.
Hoezo is dit dan nog geld besparing?
Oké, ik erken dat gemeente niet alles maar aan iedereen moeten geven.
Oké, ik snap dat een gemeente moet letten op de kosten.
Maar daar waar zij het beleid hebben om nimmer iemand een tweede traplift te geven of met een nieuwe leverancier te gaanwerken, zou het volgens mij toch moeten zijn dat zij per hulpaanvraag kijken wat er nodig is. Want dat is ook wat er in de participatie wet staat. Dat is waar de gemeentelijke verordening op gebaseerd is en dat voorkomt lange en dure bezwaarprocedures en rechtszaken.
Dat is mijn inziens pas echt geld besparing.
Hieronder kunt u direct luisteren naar de column voorgelezen door Bastiaan Toorenent zelf.
Hieronder kunt u ook naar de YouTube video kijken waarin Bastiaan Toorenent de column voorleest.
