Bedankt voor alles

En dan ben je ineens vrijgezel. Je wereld stort in, je toekomstplannen zijn naar de gallemiezen en het kleine beetje seksleven wat je nog had is naar de klote. Tot over maat van ramp lijkt de vrouw waarmee je een week geleden nog zou gaan trouwen, zich ineens niet meer normaal te kunnen gedragen. Normale omgangsnormen zijn niet meer op jou van toepassing en iedere vorm van medeleven of genegenheid is verdwenen als sneeuw voor de zon.

Twee dagen van huilbuien, liefdesverdriet en vragen als waarom, waanneer en hoe, passeren de revue. De enkele antwoorden die je krijgt zijn allerminst geruststellend. 
Al bijna een jaar lang heeft zij twijfels, al bijna een jaar lang heeft zij afstand genomen, al bijna een jaar lang heeft zij gedaan alsof jij de ware voor haar was.
Iedere intiem moment in het afgelopen jaar, iedere keer als jij je pik in haar kut mocht douwen heeft zij aan anderen gedacht.
Je voelt je verraden, je voelt je bedrogen en hoewel zij zweert dat er nooit een andere man is geweest, dat ze nu geen andere man heeft nog dat ze in al die tijd vreemd is gegaan, heb je moeite om haar op haar blauwe ogen te geloven.

Je raapt je woede, verdriet en echo bij elkaar en houd jezelf voor dat het misschien wel beter is zo. Dat het waarschijnlijk toch op zijn tijd fout zou zijn gegaan en dat het beter is dat het nu gebeurd dan over een jaar, wanneer je al getrouwd zou zijn geweest. Je gaat voor jezelf de nadelen die je al die tijd geslikt hebt op een rijtje zetten en beseft dat je je wel heel erg hebt laten veranderen. Eerst neem je het haar kwalijk dat jij je steeds moest aanpassen. Dat ze je nooit echt geaccepteerd hebt voor wie je bent met al je kwaliteiten en slechte eigenschappen.
Maar stiekem lopen achter in je hoofd de tranen nog over je wangen omdat je weet dat je al de aanpassingen vol liefde hebt gedaan.

Maar het was niet genoeg. Haar ontwikkeling ging de andere kant op dan de jouwe.
De toekomstbeelden verwijderden zich steeds verder van elkaar en je begint te beseffen dat je het al een tijdje verwacht had. Het idee van een nieuw begin staat je steeds meer aan en nog geen vier dagen na D-Day ben je zover dat je haar donderslag bij heldere hemel niet meer wil terugdraaien. Neemt niet weg dat je haar kille koude houding en lak aan omgangsnormen niet accepteert. Niet van haar, zeker niet van haar.

Zij wilde dit, hou je jezelf voor. En hoewel je inmiddels tot dezelfde conclusie bent gekomen die haar de motivatie gaf om de kogel door de kerk te schieten, leg je de volledige verantwoordelijkheid over hoe je nu met elkaar omgaat, bij haar. En dat laatste is niet helemaal eerlijk. Want jij bent net zo schuldig aan eventuele ontstane ruzies en de koude kille omgang naar elkaar toe. Maar bij jou komt het uit de natuurlijke neiging om de schuld af te schuiven. Je wilt een schuldige aanwijzen omdat dat dat betekend dat het niet aan jou heeft gelegen. Dat het niet jouw keuze was om het zo op het laatst te doen.

Hoewel ik nu zover ben dat ik de toekomst zonder haar rooskleuriger inzie dan een toekomst met haar. Hoewel ik nu terdege besef dat we elkaar samen waarschijnlijk ongelukkiger hadden gemaakt als we verder waren gegaan. Hoewel ik nu inzie dat het voor beiden beter is. En hoewel ik merk dat er andere vrouwen zijn die wel mij de genegenheid kunnen en willen geven. Is het verdriet om wat we hadden en wat we dachten te gaan worden, niet verdwenen.

Want de relatie was heel lang goed en fijn. De relatie heeft vele mooie herinneringen met zich mee gebracht die ik waarschijnlijk nimmer zal vergeten. En zij heeft een grote invloed gehad op de persoon die ik nu ben.

Ik ben niet meer boos op haar. Ik geef haar niet meer de schuld. Ik wil haar alleen nog maar bedanken. Bedanken voor alles wat we hadden. Bedanken voor haar liefde, bedanken voor de rol die ze in mijn leven heeft gespeeld. Lieve, mooie, roodharige vrouw. Bedankt voor alles.